kadın olmak ve yetersizlik hissi üzerine

“Sylvia Plath - The Bell Jar” okuduğum sırada bir deftere not ettiklerim.

---

Bir süredir kadın olmanın zorluğunu hissediyorum. Bunun üzerine söylenmiş sözler ve yazılmış satırlar karşıma çıkıyor, hem de fazlasıyla. Hepsinin üstüne düşünüyorum, hepsiyle bir yerden bağ kuruyorum. Ne kadar farklı yıllarda, farklı hayatlar yaşamış olsak da ‘kadın olma deneyimi’ özünde aynı ve sanki birbirimizi yıllardır tanıyormuşuz gibi bizi birleştiriyor. Hiçbir şey olamayacağımız söylendiği için belki de her şey olmak isterken kayboluşumuz. Ne olursa olsun bir kadın olarak asla yalnız olmadığımızı düşünüyorum bazen. Hislerimiz, sancılarımız, iç yolculuklarımız o kadar aynı ki; arada ne kadar zaman veya mesafe olursa olsun birbirimize asla yabancı değiliz, hep bir tanıdıklık var. Bu varoluşumuzu seviyorum.

On ne naît pas femme, on le devient. - Simone de Beauvoir

Hem her şey olmak istiyorum hem de hiçbirinde yeterli hissedemiyorum. Eskiden bir şeyde iyi olduğumu düşündüğüm olurdu hatta kuşkusuz “ben şunda iyiyim.”, “ben buyum.”, “ben bunu iyi yapan birisiyim.” gibi cümlelerle kendimi tanımlayabilirdim. Şimdi ise neyi iyi yaptığımı bilmediğim gibi kendimi de tanımlayamıyorum. Varolmayı bile beceremiyormuşum gibi geliyor. İnsan olmayı hatta daha zoru, kadın olmayı bile beceremiyorum, ‘yanlış yapıyorum’ sanki. Eskiden kurgusal yazılar yazmayı beceremediğimi düşündüğüm olurdu şimdiyse yazarak kendimi tam anlamıyla ifade etmeyi beceremediğimi düşünüyorum zaman zaman. Kalemim daha süslü olmalıymış gibi, kendi kalemim beni anlatmaya yetmiyormuş gibi. Çok büyük bir yetersizlik hissi var içimde, hayatımın her yerinde izi olan.

Oldukça dağınık ve hiçbir şey açıklama çabası olmayan, aslında sadece kendim için yazdığım bir yazıydı, geri dönüp bakınca o anki hisleri tekrar canlandırdığı için paylaşmak istedim.